Έμαθα για το Κάνε-Μια-Ευχή από μια φίλη μου. Αποφάσισα να επικοινωνήσω με τον Οργανισμό να μάθω περισσότερα. Διαβάζοντας τις βαθύτερες επιθυμίες των παιδιών ένιωσα στην αρχή πολύ «μικρή» για να επιλέξω ένα παιδί και να εκπληρώσω την ευχή του. Αγωνιούσα για όλα, και δυσκολευόμουν να αποφασίσω ποιο να επιλέξω γιατί ΟΛΑ ήταν ΠΑΙΔΙΑ. Παιδιά που ταλαιπωρούνταν και παιδιά και αναζητούσαν την ελπίδα.

Επιλέγοντας τελικά το παιδί που θα πραγματοποιούσα την ευχή του και ξεκινώντας την υλοποίηση της, τα συναισθήματα μου ήταν ανάμεικτα: στεναχώρια για αυτά που περνούσε το παιδί (κανένα παιδί στον κόσμο δεν το αξίζει), επαναξιολόγηση των σημαντικών πραγμάτων στη ζωή μας, ευγνωμοσύνη που μπορώ να συνεισφέρω, αγωνία για την εξέλιξη της κατάστασης της. Έντονα συναισθήματα για ένα παιδί που δε γνώριζα αλλά που είχε γίνει μέρος της δίκης μου ζωής. Έτσι πέρασε ο καιρός και ήρθε η στιγμή που το «παιδί μου» μπορούσε να δεχτεί την ευχή του.

Οι γονείς επέτρεψαν την παρουσία μου εκείνη την ημέρα και αυτό μου έδωσε μεγάλη χαρά. Γνώρισα μια φανταστική οικογένεια, μια υπέροχη μητέρα, αλλά πάνω από όλα ένα παιδί που θαύμασα και θαυμάζω. Την Ελένη. Ένα παιδί γενναίο, ένα παιδί υπομονετικό, ένα παιδί με ωριμότητα, ένα παιδί που σε εξέπληττε με τις αντιδράσεις του. Ένα παιδί χαρούμενο, ένα παιδί που μίλαγε για τα πράγματα που ήθελε να κάνει στο μέλλον, που ονειρευόταν. Και τότε επιβεβαιώθηκε αυτό που υποψιαζόμουν και αυτό που το Make-A-Wish πρεσβεύει: υιοθετώντας την ευχή ενός παιδιού δεν το κάνεις μόνο χαρούμενο. Του δείχνεις ότι τα όνειρα και οι ευχές μπορούν να γίνουν αληθινά,  Η ΕΥΧΗ  “να γίνω καλά” μπορεί να πραγματοποιηθεί. Μια εμπειρία αξέχαστη που μου δίδαξε πολλά και που δίνοντας κάτι, πήρα πολλά.

Αντιγόνη

Δείτε εδώ την ευχή της Ελένης!