Εύχομαι να συναντήσω τον Πέτρο Ιακωβίδη – Γ., 4

Όταν ο Πέτρος συνάντησε τη Γ.

Ο τίτλος θα μπορούσε να περιγράφει μια ιστορία ή κάποιο τραγούδι αγάπης. Διόλου τυχαίο! Έτσι ακριβώς έμοιαζε και εκείνο το απόγευμα που η Γ. συνάντησε τον Πέτρο Ιακωβίδη, έναν πραγματικό gentleman!

Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε σε έναν πανέμορφο χώρο με γρασίδι, δίπλα στη θάλασσα. Η Γ. με τον Πέτρο θα έκαναν picnic! Πρώτη κατέφθασε η νεράιδα Χρυσούλα. Σκόρπισε τα δώρα πάνω σε διάφορα δέντρα και στόλισε τον χώρο με μπαλόνια. Στο τσακ πρόλαβε να τα ετοιμάσει όλα, αφού μετά από λίγο έφθασε και η Γ. με την οικογένειά της. Η Γ. ήταν ντροπαλή και κάπως αγχωμένη. Αλλά, μόλις της είπαμε για το καραόκε που της είχαμε φέρει, για να κάνει ντουέτο μαζί με τον Πέτρο, έπιασε κατευθείαν το μικρόφωνο και σαν να «ξεδιπλώθηκε» λίγο. Μετά τη μικρή προθέρμανση στο τραγούδι, παίξαμε ένα παιχνίδι θησαυρού. Δεν της αποκαλύψαμε, όμως, όλα της τα δώρα, για να βρει και μερικά, όταν θα ερχόταν ο Πέτρος.

Το τηλέφωνο της νεράιδας χτύπησε. «Ωχ, Γ., νομίζω πως έρχεται ο Πέτρος», της είπαμε. Η Γ. πάγωσε. Κοιτούσε την είσοδο εναγωνίως. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, εμφανίζεται η νεράιδα Χρυσούλα με την αγαπημένη της φίλη Κική και από πίσω τους ο Πέτρος με ένα τεράστιο δώρο. «Αγάπη μου», φώναξε ο Πέτρος, ανοίγοντας τα χέρια του σε μια μεγάλη αγκαλιά. Αλλά η Γ. δεν τον πλησίασε. Τον κοιτούσε παγωμένη. Δεν πίστευε ότι ο Πέτρος ήταν εκεί.

Της έδωσε το δώρο της. Λίγο καιρό πριν, η Γ. μας είχε πει ότι θα ήθελε να της φέρει δώρο ένα κάστρο που ήθελε από καιρό. Και μαντέψτε τι ήταν τυλιγμένο στα χέρια του! Άνοιξαν μαζί το κάστρο και η Γ. με τη σειρά της του έδωσε τα δώρα που είχε πάρει για εκείνον. Κι οι δύο ανυπομονούσαν να αρχίσει το picnic τους. Κάθισαν στο καρό τραπεζομάντηλο, που ταίριαζε τέλεια με το κόκκινο φόρεμα της Γ., με τη μαμά της πάντα στο πλευρό της. Πήραν τα μικρόφωνα του καραόκε να τραγουδήσουν, αλλά η Γ. ήταν τόσο ντροπαλή, που δεν κοιτούσε καν τον Πέτρο στα μάτια. Ο Πέτρος, σαν σωστός gentleman της έδινε τον χώρο και τον χρόνο της. Έριξε μεγάλη προσπάθεια! Άλλωστε, μια γυναίκα δεν κερδίζεται αμέσως. Πρέπει να προσπαθήσεις! Λίγα τραγούδια μετά, η κιθάρα του Πέτρου φάνηκε σαν μια καλύτερη επιλογή. Και ήταν! Η Γ. του ζητούσε τα τραγούδια και ο Πέτρος, πιστός στις διαταγές της μικρής του «νεράιδας», όπως την αποκαλούσε, τραγουδούσε. Μια ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή ήταν όταν της τραγούδησε το «Κοριτσάκι μου» και το «Νεράιδα», κοιτώντας τη με τέτοια γλύκα και στοργή, που δεν έχουμε ξαναδεί!

Η Γ., μετά από λίγο, αποφάσισε ότι τέλος οι γλύκες. Είχε έρθει η ώρα για μπάλα. Μέσα σε δευτερόλεπτα, άλλαξε παπούτσια με τη βοήθεια της μαμάς της και έτρεξε στον Πέτρο. Πρέπει να έπαιζαν ποδόσφαιρο μισή ώρα ολόκληρη. Ο Πέτρος έτρεχε, έκανε τον τερματοφύλακα, ίδρωνε, αλλά δεν τον ένοιαζε καθόλου. Γελούσαν και έτρεχαν ανέμελοι στο γρασίδι. Όταν κουράστηκαν, γύρισαν στο τραπεζομάντηλο να κάτσουν. Τους είπαμε ότι υπήρχαν κι άλλα δωράκια κρυμμένα! Ο Πέτρος σήκωσε τη Γ. στην αγκαλιά του και έτρεξαν να τα βρουν. Γύρισαν στο καρό τραπεζομάντηλο να τα ανοίξουν. Μόλις βρήκαν το επιτραπέζιο φιδάκι, ο Πέτρος και ο αδερφός της της έμαθαν πώς να παίζει και διακριτικά την άφηναν να κερδίζει! Εξερεύνησαν μαζί τα δωράκια ένα-ένα και η Γ. του έδειξε τα παραμύθια που της είχαμε φέρει. Ο Πέτρος τα άνοιξε, ξάπλωσε στο τραπεζομάντηλο και άρχισε να της τα διαβάζει και να της διηγείται ιστορίες. Η Γ. κοιτούσε τα παραμύθια με προσήλωση, ακούγοντας την αφήγηση του Πέτρου. Μόλις της εξήγησε για κάθε πλάσμα που υπήρχε μέσα στα παραμύθια, η νεράιδα είπε μια ιδέα που είχε. Ο Πέτρος έπρεπε να αφήσει στη Γ. κάτι για να τον θυμάται. Πήραν δύο μαρκαδόρους και υπέγραψε τη μπάλα. Αλλά οι δυο τους είχαν μια ακόμη καλύτερη ιδέα: Άρχισαν να ζωγραφίζουν καβουράκια και ψαράκια, γεμίζοντας κάθε κενό σημείο της μπάλας ποδοσφαίρου.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, είχαν περάσει ήδη δύο ώρες. Ένα ξωτικό έφερε μια τεράστια τούρτα-κάστρο που σήμανε την εκπλήρωση της ευχής της Γ. Ο Πέτρος πήρε ένα κομμάτι και τάιζε τούρτα τη Γ. με τη γνωστή μέθοδο «αεροπλανάκι», αλλά και με την όχι τόσο γνωστή «καραβάκι».

Και σιγά-σιγά ήρθε η στιγμή του αποχαιρετισμού. Και λέμε «σιγά», γιατί κανένας από τους δύο δεν μπορούσε να αποχαιρετήσει τον άλλον. «Ακόμη μια αγκαλιά» και «ακόμη μια αγκαλιά», της έλεγε ο Πέτρος. Αγκαλιά στην αγκαλιά του ήρθε η καλύτερη ιδέα. Σήκωσε τη Γ. στην αγκαλιά του και πήγαν να περπατήσουν δίπλα στο ηλιοβασίλεμα. Δεν πήγαμε μαζί τους. Τους αφήσαμε να απολαύσουν τη στιγμή και σταθήκαμε διακριτικά να τους κοιτάμε…

Τελικά, ο Πέτρος αποχαιρέτησε τη μικρή του νεράιδα με βαριά καρδιά. Όμως, όλοι όσοι ήμασταν εκεί ξέρουμε ότι αυτή η συνάντηση θα μείνει για πάντα στις καρδιές τους… Μια όμορφη ανάμνηση, που εύκολα θα μπορούσε να γίνει ένα ρομαντικότατο τραγούδι!