30 Απριλίου 2019
Προς το Κάνε-Μια-Ευχή Ελλάδος,
Στέλνω αυτά τα λόγια ως μια απλή ένδειξη ευγνωμοσύνης, για όσα έκανε ο Οργανισμός και ιδίως οι εθελόντριες-εθελοντές του, για το γιο μου Νίκο.
Πριν λίγους μήνες, το κακό χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μου, στο πιο ευαίσθητο σημείο του, το παιδί. Πριν προλάβει ο άτυχος γιος μου να συνειδητοποιήσει τι του συμβαίνει, έπρεπε να σηκώσει τα μανίκια για να κυλήσει το πρώτο φάρμακο στις φλέβες του. Όλη η καθημερινότητα του ξεριζώθηκε. Ξεριζώθηκε από το σπίτι του, τον τόπο του, το σχολείο του, τις προπονήσεις και την ομάδα του, τους φίλους του, τους δικούς του ανθρώπους, την εξοχή και τον αέρα του. Ξεριζώθηκε από τις συνήθειες της ηλικίας του, την παιδικότητά του. Έπρεπε να ζει ως άνθρωπος που βρίσκεται προς το τέλος της ζωής του και όχι στην αρχή. Να τρώει και να πίνει «μόνο ό,τι επιτρέπεται». Να διακόπτει το λίγο παιχνίδι του για να πίνει τα χάπια του. Να ζει όπως και ο παππούς του. Μέσα σε λίγες βδομάδες έγινε ένας άλλος άνθρωπος. Η θλίψη είχε σκεπάσει κάθε ίχνος του προσώπου του. Τα λόγια του πικρά, τα μάτια του κοίταζαν στο πουθενά.
Ώσπου ήρθε η στιγμή να κάνει μια ευχή, μέσα στο πλαίσιο του μοναδικού αυτού Οργανισμού, του Κάνε-Μια-Ευχή Ελλάδος. H ευχή του ήταν να αποκτήσει έναν gaming υπολογιστή, μέσω του οποίου θα μπορούσε να αποκτήσει ξανά μια επαφή με τους φίλους του, την ηλικία του και την ξεγνοιασιά του. Και η ευχή του και πολλά παραπάνω απ’ αυτό που ζήτησε, έγιναν πράξη. Η Φωτεινή, ως υπεύθυνη του συντονισμού της ευχής, και η ομάδα της είχαν σχεδιάσει πολλά και τα είχαν σχεδιάσει καλά!
Πράγματι, μια μέρα του Απρίλη που για το γιο μου ήταν ένα διάλειμμα μεταξύ θεραπειών και χωρίς τίποτε να προδικάζει ότι αυτή η μέρα θα είχε κάτι διαφορετικό γι’ αυτόν, εμφανίζονται ξαφνικά, και από το πουθενά, οι φίλοι του. Τους είχε φέρει ο Οργανισμός από 400 χλμ. μακριά και εκείνος δεν πίστευε στα μάτια του. Η Αθήνα άρχιζε να μοιάζει όπως η γειτονιά του. Ήρθαν οι φίλοι του και χαμογέλασε η ψυχή του, έλαμψαν τα μάτια του. Οι ίδιοι οι φίλοι τού έδωσαν τον υπολογιστή που είχε ζητήσει, μα πιο πολύ του έδωσαν ξανά την ελπίδα ότι θα γίνουν όλα όπως πριν. Σα να μην έχασε τίποτε. Σα να μην πέρασε ούτε μια μέρα.
Μέχρι πριν λίγους μήνες, σε ένα κατάστημα της περιοχής μου, έβλεπα πάνω σ’ έναν πάγκο ένα κουτάκι με τη φωτογραφία ενός παιδιού που έμοιαζε απόλυτα με τη σημερινή εικόνα του δικού μου παιδιού. Και πάνω στο κουτάκι το λογότυπο ενός Οργανισμού που είχε ως σκοπό τη συγκέντρωση οικονομικής βοήθειας που προορίζονταν για βοήθεια σε παιδιά που πάσχουν από σοβαρές ασθένειες. Και γω προσπερνούσα αυτό το κουτάκι με δυσπιστία για τις προθέσεις αυτών που το είχαν βάλει εκεί. Ένιωθα ασφαλής και υγιής. Σήμερα όμως τα πράγματα άλλαξαν δραματικά. Στο κουτάκι αυτό είναι η «εικόνα του δικού μου παιδιού» και γω δε το προσπερνάω αμέριμνος πια. Ένα κουτάκι σαν και αυτό, μπόρεσε να γλυκάνει ξανά τη ψυχή του δικού μου ταλαιπωρημένου παιδιού.
Η Φωτεινή και τ’ άλλα παιδιά του Οργανισμού, άφησαν τις δικές τους δουλειές για να δώσουν το χαμόγελο στο δικό μου παιδί. Παιδιά, να έχει πάντα καλά ο Θεός εσάς και τις οικογένειές σας.
Γιώργος, ο πατέρας του Νικόλα
