Εύχομαι να πετάξω με ελικόπτερο – Αλέξης, 6, β’ μεσογειακή αναιμία

Αυτό που συνδέουμε πάντοτε με μία πτήση είναι το αίσθημα της ελευθερίας. Κοιτάζοντας από ένα παράθυρο αεροπλάνου – ελικοπτέρου στην περίπτωση του Αλέξη μας – ο κόσμος γίνεται μικρός. Τόσο μικρός που χωράει στην παλάμη του χεριού μας. Αυτό ακριβώς το αίσθημα ήθελε να νιώσει και ο Αλέξης: να νιώσει ελεύθερος, να χωρέσει όλον τον κόσμο στην παλάμη του χεριού του, κοιτάζοντας από τα μεγάλα παράθυρα ενός ελικοπτέρου.

Η επιθυμία του Αλέξη μας έγινε διαταγή για τον νεραϊδόκοσμο! Πριν καλά-καλά το καταλάβει, βρισκόταν μπροστά από το ελικόπτερο έτοιμος να ζήσει μια εμπειρία αξέχαστη! Ατρόμητος, δεν δίστασε ούτε στιγμή. Μπήκε γοργά μέσα στο ελικόπτερο και με ενθουσιασμό κάθισε δίπλα στη θέση του κυβερνήτη! Φόρεσε με περηφάνεια τα ακουστικά του και ευχαριστήθηκε κάθε λεπτό της πτήσης! Όλοι μαζί, με τους γονείς και τα αδέλφια του, είχαν την ευκαιρία να δουν την Αθήνα με άλλο μάτι… Από ψηλά, φαινόταν τόσο διαφορετική!

Στην προσγείωση μια ακόμη έκπληξη τον περίμενε, αφού η νεράιδα του του είχε αφήσει αμέτρητα δώρα! Ο Αλέξης «πέταξε» από την χαρά του όσο ψηλά είχε φτάσει και πριν λίγα λεπτά με το ελικόπτερο. Άρχισε να ξετυλίγει ένα-ένα τα δώρα του, καθένα απ’ τα οποία του χάριζε και ένα ακόμη χαμόγελο.

«Τι βαθμό θα έβαζες στην ευχή σου σήμερα με άριστα το 10;», τον ρώτησε ένα ξωτικό που ήταν περίεργο να μάθει πώς ένιωσε τελικά ο Αλέξης. «200 στα 10!», απάντησε χωρίς σκέψη. Οι ανησυχίες του ξωτικού εξαφανίστηκαν με μιας. Και αν δεν πιστεύετε ότι είναι δυνατόν να ευχαριστήσει κανείς κάποιον 10.000.000 φορές; Ο Αλέξης μας απέδειξε πως είναι! Τόσα ευχαριστώ έδωσε στην νεράιδά του που τoν βοήθησε να δει την αγαπημένη του πόλη από ψηλά.