Εύχομαι να αποκτήσω ένα παραμυθένιο και μοντέρνο δωμάτιο – Άννα, 11, σακχαρώδης διαβήτης τύπου 1

«Η νεράιδα ας βάλει μέσα ό,τι μπορεί και ας είναι έτοιμο το δωμάτιο όποτε μπορεί», μας είπε η Άννα, ένα γλυκό κορίτσι, που έχει μάθει να κάνει υπομονή. Η επιθυμία της καρδιάς της; Ένα δωμάτιο.. ένα παραμυθένιο δωμάτιο, και μοντέρνο παράλληλα, με τα αγαπημένα της χρώματα, σε παστέλ αποχρώσεις. Μια και θα μοιράζεται το δωμάτιο με τη μικρότερη αδερφή της, ήθελε μια κουκέτα και ένα γραφείο με ράφια, γιατί αυτό που έχει τώρα είναι πολύ μικρό και ίσα που χωράει να γράφει. Και είναι καλή μαθήτρια, η Άννα, της αρέσει το σχολείο και θέλει να γίνει χημικός.

 

Θα της άρεσε να έχει και ένα έπιπλο μπουντουάρ με καθρέφτη, καθώς και μια ζωγραφιά σε κάποιον τοίχο με λουλούδια. Τα τελευταία χρόνια ονειρεύεται το δικό της δωμάτιο, αλλά μπορεί να περιμένει όσο χρειαστεί, για να γίνει το όνειρό της πραγματικότητα.

Νεράιδες και ξωτικά έβαλαν τα δυνατά τους, για να δημιουργήσουν ένα ονειρεμένο δωμάτιο για την Άννα. Το έβαψαν στα χρώματα που της αρέσουν, μία υπέροχη ταπετσαρία με λουλούδια μπήκε στον τοίχο, το κρεβάτι-κουκέτα τοποθετήθηκε και ένα μεγάλο γραφείο με πολλά ράφια περίμενε να υποδεχτεί τα βιβλία, τα τετράδια, τα μπλοκ ζωγραφικής. Προσεγμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια στον σχεδιασμό του, ώστε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες της, αλλά και σε όσα αρέσουν στην αδερφή της – όπως οι μονόκεροι και το ουράνιο τόξο. Τα διακοσμητικά πήραν τη θέση τους, πολύχρωμα μπαλόνια σκόρπισαν στο δωμάτιο και όλα ήταν έτοιμα για τα «αποκαλυπτήρια».

 

Η Άννα έλειπε από το σπίτι και δεν είχε ιδέα για όσα συνέβαιναν. Επιστρέφοντας, βρήκε κόσμο στο σπίτι και κάτι υποψιάστηκε. Άνοιξε την πόρτα του δωματίου της και έμεινε άφωνη. Αυτό που αντίκρισε ήταν πολύ καλύτερο από ο,τιδήποτε είχε φανταστεί. Η αδερφή της ήταν κι εκείνη ενθουσιασμένη. Άρχισαν να το εξερευνούν, και σε κάθε τι καινούργιο που ανακάλυπταν τα δύο κορίτσια δεν έκρυβαν τον ενθουσιασμό τους. Άνοιγαν δώρα, ξετρύπωναν εκπλήξεις και τα γέλια τους γέμιζαν το δωμάτιο. Σκόρπιζαν απλόχερα αγκαλιές και τα πρόσωπά τους έλαμπαν. Ο χώρος είχε πλημμυρίσει από χαρά και αγάπη. Συναισθήματα, που δεν αποτυπώνονται στις λέξεις, αλλά στις ψυχές και στα πρόσωπα και θα είναι για πάντα βαθιά χαραγμένα, όπως μας είπε η μητέρα της Άννας συγκινημένη.