Εύχομαι να πάω στην Disneyland, Paris – Δανιήλ, 3, κυστική ίνωση

Ίσως να μην είχε περάσει πολύς καιρός από την ημέρα που ευχήθηκε ο Δανιήλ να πάει στην Disneyland να συναντήσει τους αγαπημένους του ήρωες και να δει από κοντά την παρέλαση που τόσες φορές είχαμε παρακολουθήσει στην τηλεόραση, κάνοντας κάποιες από της καθημερινές θεραπείες του, εκείνος όμως κάθε μέρα που περνούσε ανυπομονούσε όλο και περισσότερο. Όποιον και να συναντούσε του έλεγε πως η νεράιδα του θα τον πάει στην Disneyland.

Όταν εκείνη η μέρα ήρθε, ξύπνησε νύχτα με ένα χαμόγελο καρφωμένο στα χείλη του έτοιμος να ξεκινήσει την καινούργια του περιπέτεια. Από το ταξί ακόμα που μας πήρε από το σπίτι, ρωτούσε πότε θα φτάσουμε. Μάταια προσπαθούσα να του εξηγήσω ότι η περιπέτεια μας έχει ήδη ξεκινήσει. Στο αεροπλάνο τα έχασε. Η ταχύτητα που ανέπτυξε, αλλά και το να πετάει στα σύννεφα του φάνηκε κάτι απίθανο. Έβλεπε από το παράθυρο (γιατί η νεράιδα μας και αυτό το σκέφτηκε) τα φώτα της πόλης. Όταν ειδικά στο τέλος της διαδρομής ο πιλότος τον κάλεσε με το όνομα του να πάει στο πιλοτήριο εκείνος ξετρελάθηκε. Όταν κάθισε στην θέση του πιλότου, παρατήρησε όλα τα συστήματα και τα κουμπιά που είχε το αεροπλάνο, κάτι πολύ ενδιαφέρον για τον ίδιο.

Το ταξί που μας παρέλαβε από το αεροδρόμιο του Παρισιού, μας μετέφερε στο απίστευτο ξενοδοχείο μας. Εκεί νεράιδες και ξωτικά μαζί με την βοήθεια τον υπαλλήλων του ξενοδοχείου, μας υποδέχτηκαν με πολλές εκπλήξεις. Ο Γκούφη ήταν ο πρώτος που συναντήσαμε, δεν άργησαν, όμως, να μπούνε κι άλλοι ήρωες στην παρέα. Μια από τις νεράιδες γέμισε την αγκαλιά του δώρα και φυσικά δεν ξέχασαν και την αδερφή του την Σίλβια που είχαν και γι’ αυτήν μία έκπληξη.

Η αναμονή ήταν αρκετή. Έπρεπε να πάμε στην Disneyland αμέσως. Όσο για την κούραση, δεν υπήρχε, κι ας είχε ξυπνήσει από τις 3 η ώρα το βράδυ. Πήραμε το λεωφορείο του ξενοδοχείου και σε πέντε λεπτά βρισκόμασταν στην είσοδο του πάρκου. Αποφασίσαμε να πάμε την πρώτη μέρα στο μικρό πάρκου των Walt Disney Studios μια που εκεί υπήρχε ο αγαπημένος ήρωας του Δανιήλ. Ακόμη από την είσοδο καταλάβαμε ότι μπαίνουμε σε έναν άλλο κόσμο. Η πρώτη στάση ήταν στην πλατεία των Avengers για ένα γρήγορο σνακ. Φυσικά, στην Disneyland τίποτα δεν είναι τόσο απλό. Έξω στην πλατεία υπήρχε το μεγάλο αεροπλάνο των ηρώων της ταινίας και από έξω ο κάπτεν Αμέρικα. Λίγο πιο δίπλα δύο από τους πρωταγωνιστές έκαναν έναν διαγωνισμό χορού. Ακόμα και μέσα στο μαγαζί που επιλέξαμε υπήρχε μία φαντασμαγορική στολή του Iron man κάτι που έκανε τον δικό μου ήρωα, τον Δανιήλ να τρελαθεί από την χαρά του. Πήγαινε πάνω κάτω χορεύοντας.

Πηγαίνοντας για το τρενάκι του Μακουιν (του πιο αγαπημένου μας ήρωα) περάσαμε από το TOY STORY LAND, δεν το περίμενα να το τολμήσω, αλλά, αφού περνούσε στο ύψος, ανεβήκαμε στα αλεξίπτωτα με τα στρατιωτάκια. Πρώτη φορά στην ζωή μου έχω ακούσει τον Δανιήλ να γελάει τόσο δυνατά. Τον παρέσυρε αυτή η «ελεύθερη πτώση» και δεν μπορούσε να σταματήσει να γελάει. Ήταν μία από τις αγαπημένες του εμπειρίες και αφού μπορούσαμε, την επαναλάβαμε. Φτάσαμε έπειτα από πολλές στάσεις στο τρενάκι του μακουίν. Η αλήθεια είναι πως όταν ανεβήκαμε πάνω σκέφτηκα πως σε αυτό το τρενάκι για μωρά δεν έχει τίποτα το ενδιαφέρον. ΛΑΘΟΣ. Ένα υπερθέαμα με φωτιές και καταράχτες νερού μας περίμενε στο τέλος τις διαδρομής. Τώρα άμα πω ότι ο μικρός ενθουσιάστηκε θα ήταν λίγο. Όλοι είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Όλα τα παιχνίδια που ακολούθησαν ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο. Τα παιδιά δεν ήθελαν να γυρίσουμε καθόλου στο ξενοδοχείο, παρόλα αυτά οι μεγάλοι αποφάσισαν πως είναι η ώρα της ξεκούρασης. Εξαντλημένοι, αλλά άκρως ενθουσιασμένοι περάσαμε το βράδυ μας στο ξενοδοχείο. Όλα ήταν υπέροχα.

Την επόμενη ημέρα ξυπνήσαμε με πολλή μεγάλη αγωνία για το τί ακόμα μας περίμενε. Αφού φάγαμε ένα καλό πρωινό στο ξενοδοχείο, κατευθυνθήκαμε με τα πόδια στο μεγάλο πάρκο. Όλοι την ημέρα την περάσαμε στο Disneyland Park. Με το που πήγαμε συναντήσαμε την πρώτη παρέλαση. Με πρωταγωνιστές από τις ταινίες τα μυαλά που κουβαλάς, κόκο και ζωόπολη. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά το μεγάλο παλάτι της ωραίας κοιμωμένης μας περίμενε. Αφού βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες μέσα και έξω από το κάστρο, αποφασίσαμε πως ήταν η ώρα για παιχνίδι. Καρουζέλ. Αυτοκινητάκια. Και τρενάκια που τρέχανε με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Σκοτεινές σπηλιές από τους πειρατές τις Καραιβικής και ονειρεμένη πτήση με τον Πίτερ Παν. Όλα ήτανε φαντασμαγορικά. Βγαλμένα από τα όνειρα των μικρών παιδιών και οργανωμένα τόσο καλά που έμοιαζαν πραγματικά. Την νύχτα είχαμε όλοι πια εξαντληθεί. Όμως, ήταν η τελευταία μας νύχτα και μόνο τότε μπορούσαμε να δούμε το σόου με τα πυροτεχνήματα. Πιστέψαμε για μια στιγμή ότι δεν άξιζε να καθίσουμε κι άλλο, γιατί ήδη είχαμε τόσο θαμπωθεί από τα υπόλοιπα που τα πυροτεχνήματα δεν φαινόταν και πολύ δελεαστική ιδέα( ειδικά άμα σκεφτεί κανείς ότι τόσο ο Δανιήλ, όσο και η Σίλβια φοβούνται τον θόρυβο που κάνουν). ΛΑΘΟΣ και πάλι. Ευτυχώς ζωστήκαμε ότι αποθέματα δύναμης είχαμε και καθίσαμε για τα σόου. Ναι, ΤΑ σόου . Ξεκινώντας το σόου για το χάλουγουιν κατάλαβαμε ότι ακόμη δεν είχαμε δει τίποτα. Ότι οι άνθρωποι που τα οργανώνουν όλα αυτά μπορούνε συνεχώς να σε εκπλήξουν. «Οι κακοί» των παραμυθιών ζωντάνεψαν πάνω στο κάστρο. Μουσική και χαιρέκακα γέλια ακουγόταν από τα μεγάφωνα. Μαγεμένες κολοκύθες και αποδοκιμαστικές πινακίδες. Το κάστρο έμοιαζε στοιχειωμένο. Το θέαμα μόλις είχε ξεκινήσει. Καπνοί και φωτιές. Διάλειμμα πέντε λεπτών και έπειτα ξεκινούσε άλλο σόου, αυτό τον 30 χρόνων από την ίδρυση του πάρκου. Τα παιδιά έκλειναν τα αυτιά τους να μην ακούσουν το μπαμ από τα πυροτεχνήματα. Τα φώτα που σχημάτιζαν φιγούρες πάνω από το κάστρο, όμως, δεν ήταν πυροτεχνήματα, αλλά drones, που πετούσαν σε σχηματισμό. Ο Μίκι Μάους στον πιο ψηλό πύργο του κάστρου μας καλωσόριζε στο τελευταίο σόου. Αποσπάσματα από τις αγαπημένες ταινίες των παιδιών έπαιρναν ζωή πάνω στο κάστρο. Και τέλος πυροτεχνήματα. Αθόρυβα και φαντασμαγορικά. Ο Δανιήλ είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό καθόλη την διάρκεια του σόου. Ήξερα τότε ότι έχει ζήσει την καλύτερη μέρα της ζωής του. Το χαμόγελό του παρά την εξάντληση το έδειχνε αυτό. Αλλά και το βράδυ που πήγαμε να κοιμηθούμε μου το είπε κιόλας. «Μαμά αυτή ήταν η καλύτερη μέρα». Οι νεράιδες και τα ξωτικά είχαν πετύχει το στόχο τους στο έπακρο.

Ακόμα κι όταν επιστρέψαμε, ο Δανιήλ μιλούσε σε όλους για το πόσα είχαμε περάσει και κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί μου λέει ξανά και ξανά για το τρενάκι του Μακουίν, για τα αλεξίπτωτα και τα αυτοκινητάκια. Μου είπε ακόμη πως όταν μεγαλώσει θέλει να φτιάξει κι αυτός το δικό του τρενάκι και μου περιέγραψε πως το φαντάζεται. Μας γέμισε αυτή η εμπειρία. Μα πιο πολύ από όλα μας γέμισε η αγάπη σας, το πως μπορέσατε να οργανώσετε και να σκεφτείτε για μας πριν από εμάς.

Σας ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας,

Η οικογένεια του Δανιήλ.