Εύχομαι να αποκτήσω ένα διώροφο δεντρόσπιτο – Μενέλαος, 8, σάρκωμα Ewing

«Όσο μεγάλη κι αν φαντάζει μια ευχή, αδύνατο δεν είναι να εκπληρωθεί. Λίγη υπομονή πρέπει να κάνει το παιδί και στο ταξίδι της ευχής να αφεθεί!», τραγουδούσαν νεράιδες και ξωτικά, χτίζοντας το δεντρόσπιτου του Μενέλαου.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή…

Ο Μενέλαος είναι 7,5 χρονών. Είναι ένα όμορφο, ευδιάθετο, γλυκό και έξυπνο αγόρι. Κάθε γυναίκα που συναντάει, είτε μικρή είτε μεγάλη, του λέει πόσο ωραία μάτια και πόσο όμορφο χαμόγελο έχει. Μάλιστα, για να σας πούμε την αλήθεια, σαν να έχει βαρεθεί και λίγο να το ακούει. Αποφάσισε, λοιπόν, πως έχει έρθει η ώρα να αποκτήσει τον δικό του χώρο… Έναν χώρο για να έχει λίγη παραπάνω ιδιωτικότητα απ’ ότι συνήθως… Έναν χώρο λίγο πιο μακριά από όλους… Ψηλά, ας πούμε… Ψηλά στα δέντρα!

Με κατσαβίδια, σφυριά, πολύ τραγούδι και όρεξη, νεράιδες και ξωτικά δούλευαν μέρα-νύχτα κοπιωδώς, για να φτιάξουν το δεντρόσπιτο του Μενέλαου. Δεν ήταν, βέβαια, ένα απλό δεντρόσπιτο… Ο Μενέλαος είχε δώσει αναλυτικές οδηγίες: το δεντρόσπιτο θα ήταν διώροφο!

Στο μεταξύ η προσμονή είχε «χτυπήσει κόκκινο»… Οι νεράιδες ήξεραν ότι ο Μενέλαος θα άφηνε για λίγες ημέρες το σπίτι του, για να κάνει μια πολύ σημαντική επέμβαση. Μια επέμβαση που χρειαζόταν δύναμη και θάρρος. Έτσι, μία ημέρα πριν, «έκλεψαν» για λίγο τον Μενέλαο από το νοσοκομείο και τον πήγαν να δει τον άνθρωπο από τον οποίο θα άρχιζαν όλα: τον μάστορα που θα σχεδίαζε και θα έφτιαχνε το δεντρόσπιτό του!

Αυτή η συνάντηση ήταν σημαδιακή. Ο Μενέλαος του ανέλυσε κάθε λεπτομέρεια που είχε φανταστεί. Στο μεταξύ, ο αρχιμάστορας, ενώ ο Μενέλαος εξιστορούσε όσα γεννούσε η φαντασία του, έχτιζε… Και έχτιζε… Και έχτιζε… Μέχρι που τελικά έφτιαξε μια μικρή απομίμηση του δεντρόσπιτου που είχε ζητήσει ο Μενέλαος!

Με αυτή τη μικρή εκδοχή του «καταφυγίου» του, ο Μενέλαος έκανε γεμάτος θάρρος την επέμβασή του και η υπομονή του σαν να μεγάλωσε λίγο. Οι επόμενες ημέρες κύλησαν ήρεμα. Είχε αποφασίσει ότι δεν πειράζει να περιμένει λίγο ακόμα. Ενώ περίμενε, έκανε πρόβες για να συνηθίσει το ανεβοκατέβασμα των σκαλιών μετά την επέμβασή του. Έπρεπε όλα να είναι έτοιμα, γιατί σε λίγο καιρό θα ήταν κι ΑΥΤΟ έτοιμο!

Και μια μέρα, γυρνώντας αργά στο σπίτι του, έστρεψε το βλέμμα του στον κήπο… Σαν να φαινόταν πιο γεμάτος. Το δεντρόσπιτο ήταν εκεί! Χαμόγελα, γέλια και παιχνίδι συνόδευσαν το φως της επόμενη ημέρας. Ξωτικά και νεράιδες επισκέφτηκαν τον Μενέλαο με δώρα. Ήθελαν να βεβαιωθούν πως το χαμόγελό του είναι όσο μεγάλο και λαμπερό, όσο περίμεναν ότι θα είναι. Και πράγματι, ο μικρός Μενέλαος έλαμπε από ευτυχία!

Το δεντρόσπιτο του Μενέλαου έγινε το ορόσημο της περιοχής. Οι γονείς του είπαν στις νεράιδες ότι εκεί τρώει, κοιμάται, ξυπνάει. Δεν φεύγει, ώσπου να πάει 11 το βράδυ!