Εύχομαι να αποκτήσω ένα gaming δωμάτιο – Παναγιώτης, 12, όγκος ΚΝΣ

Πολλές φορές, τα λόγια της οικογένειας σχετικά με το ταξίδι της ευχής του παιδιού, «μιλάνε» πολύ καλύτερα από εμάς. Μία από αυτές τις φορές είναι και η ευχή του 12χρονου Παναγιώτη, που ευχήθηκε να αποκτήσει ένα gaming δωμάτιο. Αντιμετωπίζοντας με σθένος την ασθένειά του και τις δυσκολίες που του έχει επιφέρει στην καθημερινότητά του, ο Παναγιώτης παραμένει ένα παιδί αισιόδοξο, γεμάτο όνειρα για το μέλλον. Ως γνήσιος gamer, θέλει να γίνει YouTuber με δικό του κανάλι, βεβαίως, όπου θα ανεβάζει τα δικά του βίντεο.

Το αν καταφέραμε, ως νεράιδες, να εκπληρώσουμε την ευχή του, το μαρτυρούν τα λόγια της μητέρας του:

«Σας ευχαριστούμε, που υπάρχετε, και δώσατε στο παιδί μας τόσα μα τόσα πολλά.. Και, κυρίως, του δώσατε χαρά! Τον τελευταίο καιρό, λόγω των περισσότερων δυσκολιών που αντιμετωπίζει, είχε πέσει ψυχολογικά πολύ και το μόνο, που βλέπαμε σε εκείνον, ήταν απαισιοδοξία και μελαγχολία. Μόνο και μόνο που τον είδαμε να χαμογελά, είναι το καλύτερο δώρο για εμάς! Ευχόμαστε να χαρεί για πολλά χρόνια κάθε γωνιά του δωματίου του!»

Αλλά και ο ίδιος ο Παναγιώτης έλεγε και ξαναέλεγε «Είναι απίθανο! Δεν το περίμενα έτσι!».

Τις εντυπώσεις έκλεψε σίγουρα ο led φωτισμός, τόσο στο γραφείο, όσο και στον τοίχο πάνω από το κρεβάτι του. Αυτό, άλλωστε, ήταν και το βασικότερο ζητούμενο για εκείνον. Μαγευόταν από τις φωτογραφίες και τα βίντεο όπου έβλεπε τα φωτάκια και ονειρευόταν να τα έχει κι εκείνος στο δωμάτιό του, ώστε να μπορεί να ετοιμάζει τα δικά του βίντεο για το YouTube.

Όσο το δωμάτιό του σχεδιαζόταν, ο Παναγιώτης χρειάστηκε να νοσηλευτεί και πάλι, μακριά από το σπίτι του, και η νεράιδά του φρόντισε να κάνει όσο πιο ευχάριστη γινόταν την παραμονή του σε ένα ξένο δωμάτιο. Έτσι, το «έντυσε» με led φωτάκια, gaming παπλωματοθήκη, παιχνίδια και διακοσμητικά, που το μετέτρεψαν σε κάτι πιο οικείο σε εκείνον. Και μας χαμογέλασε γλυκά!

Ώσπου ήρθε και η μέρα της επιστροφής του στο σπίτι και με το που άνοιξε την πόρτα και είδε το μεταμορφωμένο δωμάτιό του, αναφώνησε «Έλα Χριστέ μου!». Δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του. Κοίταζε ολόγυρα, εξερευνώντας κάθε σπιθαμή με το βλέμμα του.

Η χαρά του ήταν διπλή, καθώς εκτός από το δωμάτιο, αντίκρισε και τον αγαπημένο του φίλο, αλλά και μέλη της οικογένειάς του που είχε να δει πολύ καιρό. Παρά την κούραση από τις θεραπείες, ο Παναγιώτης «ρούφηξε» κάθε στιγμή από την ημέρα εκείνη και χάριζε απλόχερα ευχαριστίες και χαμόγελα.