Εύχομαι να γίνω μάγειρας – Παναγιώτης, 6, νευροβλάστωμα

Οι μεγάλοι επιχειρηματίες γεννιούνται, δεν γίνονται! Χαρακτηριστικό παράδειγμα; Ο Παναγιώτης μας! Ο Παναγιώτης, λοιπόν, έχει ήδη σχεδιάσει το μέλλον του λεπτομερώς και μακροπρόθεσμα. Θέλει να γίνει ο καλύτερος μάγειρας της Ελλάδας και να κατακτήσει τον χώρο της μαγειρικής…

Ζήτησε από τις νεράιδες να τον βοηθήσουν να οργανώσει το δικό του εστιατόριο, για να αρχίσει να μαθαίνει από τώρα τα… μυστικά του επαγγέλματος! Φυσικά, πώς θα μπορούσαν να αντισταθούν οι νεράιδες σε έναν τόσο γλυκό επιχειρηματία;

Μετά από ένα σεμινάριο παιδικής μαγειρικής, η μέρα της εκπλήρωσης είχε καταφτάσει. Ο Παναγιώτης ντύθηκε σεφ και πήγε στο μαγαζί του… «Στου Παναγιώτη»! Κόσμο και κοσμάκη είχε καλέσει για τα εγκαίνια, τηρώντας πάντα όλα τα υγειονομικά μέτρα προστασίας, μιας και η πανδημία ακόμη παραμονεύει.

Οι πρώτοι καλεσμένοι άρχισαν να καταφθάνουν και ο Παναγιώτης τούς έβαζε στις θέσεις τους, μοιράζοντας το μενού με τα φαγητά που ο ίδιος θα έφτιαχνε με τα χεράκια του. Περήφανος φωτογραφιζόταν δίπλα στην ταμπέλα με το όνομά του.

Όταν κατέφθασαν όλοι οι καλεσμένοι, ήρθε η στιγμή των εγκαινίων! Με ενθουσιασμό και μεγαλοπρέπεια, ο μικρός μας επιχειρηματίας έκοψε την κίτρινη κορδέλα και σήμανε την αρχή ενός λαμπρού μέλλοντος στη μαγειρική.

Επιμελήθηκε ο ίδιος την παρασκευή τής κοτόσουπας, φτιάχνοντας  το αυγολέμονο και δοκιμάζοντας συχνά-πυκνά τη θερμοκρασία. Περιφερόταν καμαρωτός στην αίθουσα, ελέγχοντας εάν όλα τα τραπέζια είχαν σερβιριστεί. Προσπαθούσε να το κρύψει για να μη «σπάσει» τον επαγγελματισμό του, αλλά η περηφάνεια και η χαρά του είχαν ακουμπήσει οριακά το ταβάνι του εστιατορίου του.

Με τα δώρα δε; Ξετρελάθηκε! Ένας βομβαρδισμός με εξοπλισμό κουζίνας: ένας πλάστης, ένας τρίφτης, κουτάλες, δοσίμετρα, αλλά και ένα μίξερ, εκτόξευσαν εντέλει το χαμόγελό του μέχρι το ταβάνι. Απίστευτα έκπληκτος φώναζε: «Όλα αυτά για εμένα; Όλα αυτά για εμένα;».

Όταν ήρθε η ώρα του κλεισίματος, ο μικρός μας μάγειρας μάς έδιωξε ευγενικά, λέγοντάς μας: «Πρέπει να φύγετε, γιατί θα φύγω και εγώ, και πρέπει να κλείσω το μαγαζί μου». Τον αποχαιρετίσαμε κάπως μελαγχολικά για την υπέροχη ημέρα που μας είχε χαρίσει και τον αφήσαμε να απολαύσει για λίγο ακόμα τη μικρή του επιχείρηση.

Παναγιώτη μας, γεια στα χέρια σου!