Εύχομαι να πάω στην Disneyland, Paris – Σοφία, 17, μιτοχονδριακή νευρογαστρεντερική εγκεφαλοπάθεια

Επιστρέφοντας από το ταξίδι της στη Disneyland, η Σοφία μας έστειλε ένα γράμμα. Μπορούσε να εκφράσει καλύτερα γραπτώς όσα ένιωσε. Άλλωστε, μερικές φορές οι λέξεις δεν επαρκούν. Εμείς θα σας παραθέσουμε αυτό το γράμμα, γιατί στη δικιά της περίπτωση οι λέξεις ΔΕΝ επαρκούν σίγουρα!

«Θυμάμαι από παιδί να βλέπω τις διαφημίσεις του Make–A–Wish Ελλάδος στην τηλεόραση. Τότε, ζήλευα εκείνα τα παιδιά, γιατί είχαν την ευκαιρία να πραγματοποιήσουν ένα μεγάλο τους όνειρο. Τότε όμως, δεν ήξερα τι τραβούσαν για να τους δοθεί αυτή η ευκαιρία.

Όταν ξεκίνησαν τα συμπτώματα μου, δεν περίμενα ότι αυτό που είχα ήταν κάτι τόσο σοβαρό και σπάνιο. Όπως επίσης δεν περίμενα ότι όλα όσα τράβηξα και η μεταμόσχευση μυελού των οστών θα μου έδιναν το χρυσό εισιτήριο για την μαγική ευχή.

Όταν έμαθα τα νέα, ενθουσιάστηκα. Ήμουν σίγουρη ότι η ευχή μου θα ήταν ταξίδι. Στην αρχή σκέφτηκα Νέα Υόρκη, καθώς ήταν ένα μακρινό και δύσκολο ταξίδι. Όμως ήξερα ότι ένα ήταν το ιδανικό ταξίδι για την ευχή μου.

Ήταν ένα μέρος που από μικρή είχα όνειρο να πάω και πάντα μου προκαλούσε ενθουσιασμό και δέος. Θυμάμαι μέσα στα χρόνια φίλοι και γνωστοί να επισκέπτονται αυτό το μέρος, λέγοντας μου τα καλύτερα και φουντώνοντας τον ενθουσιασμό και την ανυπομονησία μου. Όταν άρχισαν να δημοσιεύουν εικόνες και βίντεο στα social media, τα προσπέρναγα γρήγορα ρίχνοντας κλεφτές ματιές για να μην έχω πρώτη εντύπωση μέσω μιας οθόνης.

Και τότε ήρθε ο covid. Ενώ η ευχή περίμενε εμένα να βγω από το νοσοκομείο για να γίνει, εμφανίστηκε ο covid και η αναμονή.

Τρία χρόνια μετά…ήρθε η ώρα! Ξεκίνησαν οι προετοιμασίες για το ταξίδι μας. Άρχισα να ολοκληρώνω τις λίστες με τα μέρη που ήθελα να δω, που ετοίμαζα τα τελευταία 3 χρόνια, καθώς θα συνδυάζαμε την ευχή μου με μια επίσκεψη στο Παρίσι.

Η ώρα του ταξιδιού έφτασε! Η ανυπομονησία και ο ενθουσιασμός είχαν χτυπήσει κόκκινο. Κατά την διάρκεια της πτήσης, δεν κρατιόμουν. Με το που πατήσαμε το πόδι μας στο αεροδρόμιο του Παρισιού δεν έβλεπα την ώρα να φτάσω στο μέρος των ονείρων μου.

Και το μέρος δεν με απογοήτευσε ούτε στο ελάχιστο. Ήταν αυτό που περίμενα και ακόμα πιο εντυπωσιακό. Δεν μπορούσα να χορτάσω όλα όσα έβλεπα και να συνειδητοποιήσω που βρισκόμουν. Σε κάθε γωνία έβρισκα και κάτι καινούργιο να με μαγέψει. Ήταν ο παράδεισος μου. Στο τέλος της πρώτης μέρας πίστευα ότι τα είχα δει όλα. Έκανα τόσο λάθος…

Στις 21:30 ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται μπροστά από το κάστρο της Σταχτοπούτας. Μετά από λίγο, άρχισε το υπερθέαμα. Πυροτεχνήματα, νερά, φωτιές, μουσική, φωτάκια. Όλα σε ένα άψογο και αρμονικό σύνολο που μάγευε όποιον βρισκόταν εκείνη την στιγμή εκεί. Έπαιζε και αποσπάσματα από διάφορες ταινίες. Προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου, αλλά όταν εμφανίστηκε ο βασιλιάς των λιονταριών, δεν κρατήθηκα.

Αυτό το βράδυ μου έμεινε αξέχαστο και θα προσπαθήσω να το κρατήσω για πάντα στην μνήμη μου. Ένα ευχαριστώ είναι λίγο για να εκφράσω αυτό που νιώθω. Ένα μεγάλο μου όνειρο έγινε πραγματικότητα. Και δεν απογοητεύτηκα ούτε στο ελάχιστο.

Δύο πράγματα είναι σίγουρα: ότι θα επιστρέψω ξανά εκεί που τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα και ότι εγώ θα παραμείνω για πάντα παιδί.»