Εύχομαι να αποκτήσω ένα μικρόσωμο σκυλάκι – Σταματία, 4, οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία

Η μικρή μας Τίνα περνάει το μεγαλύτερο μέρος της καθημερινότητάς της στο σπίτι. Για ένα μικρό, 4χρονο παιδί, που σφύζει από ζωή, σιγά-σιγά η παραμονή στο σπίτι αρχίζει και γίνεται κάπως βαρετή. Ευχήθηκε, λοιπόν, για μια συντροφιά… Μια συντροφιά λίγο πιο «ζωντανή» και παιχνιδιάρικη από τα υπόλοιπα παιχνίδια της.

Ούτε που κατάλαβε πώς πέρασαν οι μέρες και εμφανίστηκαν στο σπίτι της δύο νεράιδες! Στην αρχή, απόρησε. Ήταν ντροπαλή και μαζεμένη και δεν τους μιλούσε και πολύ. Μαζί τους κρατούσαν ένα πάρκο, που, όμως, δεν ήταν για την Τίνα. Οι νεράιδες της είπαν ότι ένα ξωτικό την περιμένει σε ένα εργοστάσιο καραμέλας. Παιχνίδι στο παιχνίδι, η Τίνα σηκώθηκε, έβαλε παπούτσια και έτρεξε, για να προλάβει το ξωτικό, μη και φύγει και πάρει όλες τις καραμέλες μαζί του. Καθόλη τη διαδρομή, είχε πολλές απορίες για τις νεράιδες και μια και γνώρισε δύο, είπε να το εκμεταλλευτεί: «Πού είναι το νεραϊδoχωριό; Πότε φύτρωσαν τα φτερά σας; Πόση ώρα μπορείτε να πετάτε;».

Φτάνοντας στο εργοστάσιο καραμέλας, η Τίνα, παρέα με το ξωτικό και τις νεράιδες, άρχισε να δημιουργεί καραμέλες και γλειφιτζούρια στα χρώματα του ουράνιου τόξου. Έβαλε τα ειδικά γάντια σιλικόνης, έκοβε με τα ειδικά εργαλεία, έβαζε τα καλαμάκια στα γλειφιτζούρια και δοκίμαζε αυτά που έφτιαχνε και ό,τι άλλο υπήρχε στο κατάστημα. Όταν το ξωτικό εμφάνισε μια ροζ τούρτα – τη δικιά της τούρτα, έβαλε τη δική της πινελιά και τη διακόσμησε με ό,τι ζαχαρωτό βρήκε στο εργοστάσιο καραμέλας.

Δημιουργία στη δημιουργία, ούτε που κατάλαβαν πότε πέρασε η ώρα και κατέφθασε το van που θα τους πήγαινε όλους μαζί και πάλι στο σπίτι. Η Τίνα αποχαιρέτησε το ξωτικό και μπήκε μέσα στο van. Φτάνοντας σπίτι, ανάμεσα σε ροζ και μωβ μπαλόνια, τα αγαπημένα της χρώματα, υπήρχε κάτι που έμοιαζε με κλουβάκι σκύλου. Ευτυχώς που το σκυλάκι ήταν λευκό, γιατί με τόσα ροζ πράγματα δεν θα ξεχώριζε! Η Τίνα ξαφνιασμένη πήγε να κρυφτεί στην αγκαλιά της μαμάς της, που είχε ήδη συγκινηθεί από το εργοστάσιο καραμέλας. Η Τίνα πλησίασε διστακτικά το κλουβάκι σαν να ζούσε σε παραμύθι. Πήρε το σκυλάκι στην αγκαλιά της, το χάιδεψε, το έβαλε στο πάρκο του και το ξαναπήρε αγκαλιά.

Από ό,τι μάθαμε, μέχρι το τέλος της ημέρας, η Τίνα και η Jasmin είχαν γίνει αυτοκόλλητες, γυρνώντας ολόκληρη την πόλη αγκαλιά!