Εύχομαι να συναντήσω τον Πέτρο Ιακωβίδη – Λευτέρης, 16

Αυτά που ένιωσε και αυτά που έζησε ο Λευτέρης θα σας τα διηγηθούμε μέσα από τα λόγια της μητέρας του:

«Το τι μου έλεγε για όλα αυτά που ένιωσε, για όλα αυτά που έζησε, δεν μπορώ να σας περιγράψω… κάθε λέξη κι ένα χαμόγελο, κάθε στιγμή ανάμνησης κι ένα ευχαριστώ! Ειλικρινά, πέρασε μοναδικά! Ο Πέτρος, με την καλοσυνάτη και ουσιαστική του παρουσία, γέμισε την καρδούλα του! Ο τρόπος και η φροντίδα σας προς εκείνον πολύ σπουδαία… ένιωσε ασφαλής και χαρούμενος… ένιωσε γεμάτος… Σας ευχαριστώ τόσο πολύ κι εσάς και τον Πέτρο που αγκαλιάσατε το παιδί μου! Τον Πέτρο για την τόση χαρά και δύναμη που του έδωσε κι εσάς που τον αγκαλιάσατε με τόση αγάπη! Το ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ είναι λίγο!»

Το ταξίδι της ευχής του Λευτέρη, που ευχήθηκε να συναντήσει τον αγαπημένο του τραγουδιστή, Πέτρο Ιακωβίδη, ξεκίνησε με μία διαδικτυακή συνάντηση με τη νεράιδα Βικτώρια, όπου έπαιξαν ένα quiz ερωτήσεων σχετικά με το είδωλό του. Ετοίμασαν και ερωτήσεις που θα του έκανε, όταν τον συναντούσε, καθώς ο Λευτέρης μας σκέφτεται να γίνει δημοσιογράφος.

Ένας πανέξυπνος έφηβος, που λατρεύει τη μουσική και το ραδιόφωνο. Παίζει, μάλιστα, και ο ίδιος πιάνο, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, λόγω της ασθένειάς του. Ένα πολύ δυνατό και ξεχωριστό παιδί! Ο Λευτέρης ήθελε πολύ να ζήσει μια εμπειρία με έναν άνθρωπο που θαυμάζει και θεωρεί αξιόλογο τόσο ως επαγγελματία, όσο και ως άνθρωπο. Μια εμπειρία που θα τον έκανε να ξεφύγει από τα συνηθισμένα, να περάσει καλά, να χορέψει, να ξεδώσει και να χαρεί όπως κάθε παιδί της ηλικίας του όταν βγαίνει με τους φίλους του.

Η ημέρα της συνάντησης είχε οριστεί και ο Λευτέρης, φυσικά, ανυπομονούσε. Οι εκπλήξεις, όμως, δεν σταματάνε ποτέ κι έτσι δύο ημέρες πριν την προγραμματισμένη συνάντηση, ο Λευτέρης με τη μητέρα του παρευρέθηκαν στη Βραδιά του Ευχαριστώ, την ετήσια εκδήλωση του οργανισμού. Και ξαφνικά, είδε μπροστά του τον Πέτρο, που είχε έρθει να παραλάβει το «ευχαριστήριο αναμνηστικό» του ως ένας από τους αγαπημένους μας Wishmakers! Η χαρά του δεν περιγράφεται! Τον αγκάλιασε σφιχτά και ανανέωσαν το ραντεβού τους για δύο μέρες μετά.

Ο Λευτέρης φόρεσε τα καλά του μαζί με το λαμπρότερο χαμόγελό του και πήγαν με τη μητέρα και τις νεράιδες του στο προγραμματισμένο ραντεβού. Με το που εμφανίστηκε μπροστά του ο Πέτρος σαν να μην υπήρχε κανένας και τίποτα άλλο γύρω του. Πέρασαν ώρες μαζί, τραγούδησαν, έπαιξαν πιάνο και κουβέντιασαν σαν δυο καλοί φίλοι. Ο Λευτέρης, μάλιστα, έδωσε στον Πέτρο τους στίχους από ένα τραγούδι που είχε γράψει κι εκείνος το μελοποίησε στο λεπτό! Και, φυσικά, το τραγούδησαν μαζί.

Ο Λευτέρης εκείνη την εποχή ήταν «πεσμένος» ψυχολογικά και είχε παραιτηθεί από την προσπάθεια για την υγεία του. Όταν, λοιπόν, ρώτησε τον Πέτρο αν είναι πιο σημαντικό το ταλέντο ή η εξάσκηση,  εκείνος του απάντησε ότι και τα δύο είναι εξίσου σημαντικά γιατί το πιο σπουδαίο είναι να προσπαθούμε, να μην τα παρατάμε και να έχουμε πάντα το κεφάλι ψηλά. Και ζήτησε από τον Λευτέρη να του υποσχεθεί ότι πάντα θα προχωρά και δεν θα το βάζει κάτω. Ο Λευτέρης κατάλαβε, ένιωσε και υποσχέθηκε.

Χαρά, συγκίνηση και αγάπη πλημμύρισαν τις καρδιές όλων όσων ήταν εκεί και κυρίως την καρδιά του Λευτέρη μας που δεν σταμάτησε στιγμή να χαμογελάει.