Εύχομαι να αποκτήσω ένα δωμάτιο για να μοιράζομαι με τον αδελφούλη μου – Αριάδνη, 5, β-οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία

Τη μέρα που η Αριάδνη μάς επισκέφθηκε στο Νεραϊδοχωριό μας, τα νεραϊδοξωτικά δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ! Περιφερόταν με αυτοπεποίθηση και απόλυτη άνεση, σαν να βρισκόταν στον πιο οικείο της χώρο. Αφού γνωριστήκαμε και μας εξομολογήθηκε την πιο μεγάλη της επιθυμία, όλο τσαχπινιά και χάρη, φόρεσε το στέμμα της και πόζαρε στο θρόνο που έχουν οι νεράιδες για τα πολύ δυνατά παιδιά!

Έκτοτε, σε κάθε τους συνάντηση και επικοινωνία, έπαιρνε όλο και περισσότερη χαρά και δύναμη. Περπάτησε μαζί τους στην Παγκόσμια ημέρα Ευχής, λάμβανε εκπλήξεις και μοιραζόταν τα νέα της, αλλά και την αγωνία της για το νέο δωμάτιο που με λαχτάρα περίμενε: ένα δωμάτιο που να αρέσει σε εκείνη και τον αδελφό της – που λατρεύει – ανέθεσε με απόλυτη εμπιστοσύνη στις νεράιδεςΚαι κάπως έτσι, λουλούδια, πριγκίπισσες και όσες κοριτσίστικες ιδέες είχε η Αριάδνη μας, μπλέχτηκαν αρμονικά με τους αγαπημένους δεινοσαύρους του Γιώργου!

Η Αριάδνη, μόλις το αντίκρισε, σάστισε για λίγο… Συνειδητοποιώντας ότι είναι όλα αληθινά, χαμογέλασε και μεμιάς σκαρφάλωσε στην κουκέτα της που τόσο της άρεσε που μοιάζει με σπιτάκι! Μας έκλεισε το μάτι μέσα από το παραθυράκι, και φώναξε τον Γιώργο που ήταν το ίδιο ενθουσιασμένος.

Γέλια και παιχνίδια αναμείχθηκαν με συγκίνηση. Επιτέλους, η Αριάδνη μας ήταν ξανά ένα ανέμελο παιδί της ηλικίας της. Η ευγνωμοσύνη στα λόγια, το βλέμμα και την αγκαλιά των γονιών της δεν φτάνει να περιγραφούν με λέξεις. Είναι από τις στιγμές που αφήνεις απλά την καρδιά σου να γεμίσει, γιατί ξέρεις πως ένα ακόμη παιδί πίστεψε στις ευχές που δεν παραμένουν άπιαστα όνειρα.