Διευκόλυνση και λειτουργικότητα ήρθαν να αντικαταστήσουν τη δύσκολη καθημερινότητα, που ο Ιάσονας και η οικογένειά του άφησαν πίσω τους για μία ημέρα. Το ειδικό κάθισμα-αμαξίδιο κατέφθασε για να αλλάξει τη ζωή της οικογένειας. Φίλοι, συγγενείς, νεράιδες και ξωτικά ήταν εκεί για να γιορτάσουν την ελπιδοφόρα επανέναρξη της καθημερινότητας του Ιάσονα!
Ο Γ. άνοιξε την πόρτα και «πάγωσε», όπως χαρακτηριστικά μας διηγείται η νεράιδά του, η Κατερίνα. Η μεγάλη του αγάπη για τα αυτοκίνητα αλλά και η τυφλή εμπιστοσύνη στη νεράιδά του είχε μαγικά «μεταμορφώσει» ολόκληρο το δωμάτιό του!
Μία απλή ημέρα για bowling με τους φίλους του μετατράπηκε σε μία «αξέχαστη», όπως μας είπε ο Μ., εκπλήρωση ευχής! Η συγκίνηση της οικογένειας και των παιδιών, καθώς και τα τεράστια χαμόγελά τους, ήταν για εμάς η καλύτερη ανταμοιβή!
Αναγνωρίζοντας την ανάγκη όλης της οικογένειας του Χ. να ξεφύγει από τη δύσκολη καθημερινότητα, οργανώσαμε ένα υπέροχο διήμερο! Πρώτη στάση; Γεύμα στον Θερμαϊκό. Δεν ήταν, όμως, ένα απλό γεύμα. Όταν το πρώτο πιάτο κατέφθασε, ο Χ. είδε συνειδητοποίησε ότι όλα όσα ονειρευόταν κρύβονταν σε έναν ασημένιο δίσκο!
Σαν παιχνίδι χαμένου θησαυρού έμοιαζε η εκπλήρωση της ευχής της Δ. Μετά από πολύ ψάξιμο, βρήκε ένα σεντούκι, ένα πραγματικό σεντούκι. Ξεκλειδώνοντας το μυστηριώδες μπαούλο, βρήκε τον δικό της θησαυρό!
Ο Τ. σάστισε. Κάτι είχε αλλάξει μέσα στο δωμάτιο που είχε να αντικρίσει καιρό, λόγω θεραπειών. Φαινόταν πιο… «γεμάτο». Γεμάτο από αισιοδοξία, χαρά, ενθουσιασμό και ελπίδα, συναισθήματα που συνόδευαν τον νέο του υπολογιστή gaming και την εκπλήρωση της ευχής του!
Ο Σ. ευχήθηκε για αυτονομία, λειτουργικότητα και… φυσιολογική όραση, όπως κάθε παιδί! Τα ειδικά γυαλιά οράσεως θα άλλαζαν την καθημερινότητά του. Μπορεί να ακούγεται κάτι απλό, όμως για τον Σ. είναι το «restart» που είχε πάντοτε ανάγκη!
Ο Θωμάς βρισκόταν για καιρό στην Αθήνα για τις θεραπείες του. «Υπομονή» ήταν λέξη που μας είπε. Αποφασισμένος να έχει στην εκπλήρωση της ευχής του τα αγαπημένα του πρόσωπα, δεν βιάστηκε στιγμή.
Η μητέρα της Μαρίας τη βοήθησε να περπατήσει μέχρι την κλειστή πόρτα. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, πιάσαμε τον εαυτό μας να χαμογελά συγκινημένα, παρακολουθώντας την αντίδραση της Μαρίας. Είχε ξεσπάσει σε γέλια, γέλια ευγνωμοσύνης, χαράς και τρυφερότητας!