Ο Δημήτρης έλεγε στη νεράιδά του πόσο θα ήθελε την επόμενη φορά που θα του επέτρεπαν οι γιατροί να επιστρέψει σπίτι να εκπληρωνόταν και η ευχή του: ο νέος του υπολογιστής gaming. Η νεράιδα του, γνωρίζοντας καλά πόσο ανάγκη είχε μία αλλαγή, αποφάσισε να «ρίξει» λίγες πινελιές νεραϊδόσκονης και στο δωμάτιό του. Όλα ήταν ρευστά και ο χρόνος για τις ετοιμασίες λιγοστός. Έπρεπε να βιαστεί!
Με διστακτικά βήματα, η Έσμα προχώρησε στο σπίτι και έφτασε στο κατώφλι. Με αργές κινήσεις, σαν να βρίσκεται σε όνειρο, μάζεψε όλη της τη δύναμη και άνοιξε την πόρτα. Και έμεινε εκεί, να κοιτάζει αποσβολωμένη.
«Η εκπλήρωση της ευχής της ήρθε με την ολοκλήρωση των θεραπειών της, κι αυτό είναι το καλύτερο κλείσιμο αυτού του δύσκολου κύκλου. Τώρα θα συνεχίσουμε πιο δυνατοί και θα επανέλθουμε σε μια καθημερινότητα φυσιολογική ξανά!», ήταν τα λόγια της μαμάς της Χριστίνας, μετά την εκπλήρωση της ευχής της.
Διαρκής αγώνας, ατέρμονη παραμονή στο νοσοκομείο χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι, θεραπείες… και πίσω από όλα αυτά ένα παιδί σκέτη γλύκα, που από το πρώτο δευτερόλεπτο πίστεψε σε νεράιδες και ξωτικά και άφησε ολοκληρωτικά στα χέρια και τις δυνάμεις τους τη μεταμόρφωση του δωματίου του.
Φύσει ανήσυχο πνεύμα, λατρεύει τα αγωνιστικά αυτοκίνητα. Όνειρό της, λοιπόν, ήταν να αποκτήσει το δικό της «αμαξίδιο» με ταχύτητες, ώστε να ανακτήσει την αυτονομία της. Την ημέρα της ευχής της. η ευτυχία της απογειώθηκε, όταν ένιωσε στο πέλμα του ποδιού της την ισχύ του κινητήρα ενός αγωνιστικού αυτοκινήτου.
Παρόλο που λατρεύει τα ταξίδια, η ευχή του δεν αφορούσε αυτά. Αντιθέτως, αφορούσε στο πολυτιμότερο για τον καθένα μας μέρος: το σπίτι του. Δύο χώροι που περνάει τις περισσότερες ώρες της ημέρας του και «έκρυβαν» στους τοίχους τους γλυκόπικρες αναμνήσεις… επρόκειτο να αλλάξουν!
Είναι δυνατόν μια τέτοια φαινομενικά απλή ευχή να εξελιχθεί σε μυστική αποστολή; Κι όμως είναι! Όσο ο Παναγιώτης ζούσε τη μαγεία του ταξιδιού της ευχής σε άλλη πόλη, πίσω στο σπίτι του συνέβαινε κάτι άλλο μαγικό: μια μια νεράιδο-εισβολή!
«Να ξαναέρθετε! Θα πω στον μπαμπά μου να μας ψήσει σουβλάκια, και θα κάτσουμε όλοι μαζί να παίξουμε!», είπε ο Βασίλης στην νεράιδα και το ξωτικό, καθώς περνούσαν το κατώφλι της πόρτας και του έκαναν μια τελευταία αγκαλιά.
Οι κύκλοι θεραπειών που συνεχώς τέλειωναν και άρχιζαν ξανά δεν κατάφεραν να λυγίσουν τη δυνατή της ψυχή. «Ήταν τέλεια! Γι’ αυτό, όταν θα ξαναμπώ στο νοσοκομείο, θα είμαι πιο… αλλιώς!», μας είπε την ημέρα της ευχής της.