Λόγω των θεραπειών του, η κύρια ασχολία του Μιχάλη τον τελευταίο καιρό ήταν το gaming. Παρέμενε, όμως, μόνο ένας απλός θεατής των αγαπημένων του παιχνιδιών. Δεν είχε δικό του υπολογιστή. Έτσι, πήρε τη μεγάλη απόφαση: να κάνει τη θεωρία… πράξη. Από εμάς; Ζήτησε μόνο να τον εξοπλίσουμε με τα κατάλληλα εφόδια!
«Επιχείρηση καμουφλάζ» θα μπορούσε να ονομαστεί η ευχή του Σ. μας. Οι γονείς του είχαν καταφέρει να κρύψουν τον νέο του υπολογιστή στο μπαλκόνι, χωρίς να καταλάβει τίποτα. Και όπως η ευχή του ήταν τόσες μέρες καμουφλαρισμένη στο μπαλκόνι του, η ελπίδα που χρειαζόταν ο Σ. είχε καμουφλαριστεί σε… υπολογιστή!
Πολλές φορές μια ανακαίνιση δωματίου συμβολίζει την καινούρια αρχή, αφήνοντας το παρελθόν και κοιτώντας ολοταχώς προς το μέλλον. Μας χαρίζει έναν άλλον αέρα, μια άλλη αύρα… πιο αισιόδοξη, πιο ελπιδοφόρα. Αυτήν ακριβώς την ελπίδα επιζητούσε και ο Σωτήρης. Αυτήν ακριβώς την ελπίδα ήρθε να του δώσει και το νέο του δωμάτιο!
Εμπνευσμένοι από τα λόγια της μητέρας της, που την αποκαλεί «το λουλούδι της», θα περιγράψουμε την εκπλήρωση της ευχής της Μ., με μια όμορφη παρομοίωση: Σαν ένα λουλούδι που άνθισε, η ψυχολογία και η διάθεση της ανέβηκαν στα ύψη, μόλις άνοιξε την πόρτα του νέου της δωματίου.
«Έμεινα ξύπνιος όλο το βράδυ μήπως και χαθεί το όνειρο. Ακόμα τσιμπιέμαι νιώθω να μου εκπληρώσατε 3 ευχές, όχι μια! Όταν κλείσω τα 18 θα γίνω, εθελοντής σας, θα είμαι πάντα δίπλα σας!», μας είπε ο Νίκος. Το ίδιο βράδυ όντως δεν κοιμήθηκε, παρόλο που μέσα του ήξερε ότι το όνειρο ήρθε για να μείνει.
Όταν η Αλεξάνδρα άνοιξε την πόρτα, για ένα πράγμα μόνο ήμασταν σίγουροι: ο φόβος που της προκαλούσε εκείνο το παλιό κρεβάτι, δεν θα την επισκεφθεί ποτέ ξανά!
Ο Άγγελος ήθελε καιρό να αλλάξει το δωμάτιό του, να το κάνει πιο «δικό του». Το μόνο που χρειαζόμασταν ήταν μια μικρή περιγραφή για το πώς το είχε φανταστεί. Και μετά από λίγο καιρό… Voila! Ο χώρος ήταν πλέον κομμένος και ραμμένος για την ευφάνταστη και δημιουργική προσωπικότητά του!
Δάκρυα χαράς πλημμύρισαν τα μάτια του Αντώνη, όταν βρήκε στο σπίτι τον νέο υπολογιστή του. «Έκλαιγα που έβλεπα το παιδί μου να κλαίει από χαρά», ήταν η αφοπλιστική φράση της μαμάς του. Μια φράση τόσο δυνατή που ήρθε να κουμπώσει μέσα στις καρδιές μας. Μια φράση που μας βεβαίωσε ότι η χαρά του Αντώνη ήρθε για να μείνει.
Το βλέμμα που είδαμε στα μάτια των γονιών της Βασιλικής στην εκπλήρωση της ευχής της μαρτυρούσε όλη την αγάπη και την ανακούφιση που νιώθει κάθε γονιός, όταν μετά από μια μεγάλη ανηφόρα μπορεί να αντικρίσει ξανά το φως και την ελπίδα στο πρόσωπο του παιδιού του.