Εύχομαι να πάω στην Disneyland, Paris – Αιμιλία, 10, συγγενής καρδιοπάθεια

Ένα ταξίδι στην Disneyland Paris είναι πάντα ονειρικό για τα παιδιά. Για κάποια παιδιά, όμως, σημαίνει πολλά περισσότερα. Είναι η εκπλήρωση της βαθύτερης επιθυμίας τους, που τους δίνει χαρά, αισιοδοξία, δύναμη να συνεχίσουν τον αγώνα τους.

Ένα από αυτά τα παιδιά είναι και η Αιμιλία, που ονειρευόταν να πάει στην Disneyland, να συναντήσει τις αγαπημένες της πριγκίπισσες και να ζήσει το παραμύθι. Ξεκίνησε να ετοιμάζει τη βαλίτσα της 2 μήνες πριν! Ήθελε να είναι σίγουρη ότι θα έχει μαζί της όλα όσα χρειάζεται. Έβλεπε το ταξίδι στον ύπνο της σχεδόν κάθε βράδυ.

Ας αφήσουμε όμως καλύτερα τη μητέρα της να μας διηγηθεί την εμπειρία τους από το ταξίδι της ευχής της Αιμιλίας:

«Είναι πολλά που θέλω να πω, αλλά δεν βρίσκω τις κατάλληλες λέξεις. Τα συναισθήματα έντονα και ανάμεικτα. Κάθε οικογένεια που καλείται να περάσει αυτόν τον Γολγοθά σαφώς δεν είναι προετοιμασμένη. Ποτέ δεν είναι έτοιμος ένας γονιός να ακούσει ότι το παιδί του έχει κάτι σοβαρό και δυστυχώς πολλές φορές, μη θεραπεύσιμο. Πέφτεις στα πατώματα, αναρωτιέσαι, γιατί να συμβεί αυτό στο δικό σου το παιδί. Θέλεις να σταθείς μπροστά στον Θεό και να ανταλλάξεις την ζωή σου με την δική του. Δεν σε νοιάζει, σκέφτεσαι να ζήσει το παιδί σου και ας μην είσαι δίπλα του, αρκεί να ζήσει… ευνουχίζεται η παιδικότητά τους, δεν είναι δίκαιο, δυστυχώς τίποτα δεν είναι δίκαιο. Όταν συνειδητοποιήσεις ότι αυτό δεν γίνεται, αναβλύζει από μέσα σου μια τεράστια δύναμη, σαν τον δράκο που ετοιμάζεται να φτύσει φωτιά. Λες, θα το περάσουμε, θα νικήσουμε! Άλλες φορές τα καταφέρνεις και άλλες όχι. Δεν υπάρχουν λόγια, κλαις κρυφά, μην δει κανείς ότι είσαι αδύναμη, ότι λυγίζεις. Και κάπου εδώ έρχεται το Make-A–Wish… Δίνει χαρά στις καρδούλες των παιδιών, λάμψη στο πρόσωπό τους, ελπίδα σ’ εμάς, ότι γίνονται θαύματα. Μακρύ το σεντόνι αλλά ήθελα να πω ένα μεγάλο και ταπεινό ευχαριστώ σε όλους εσάς που το κάνετε πραγματικότητα. Ευχαριστώ που ανάψατε την σπίθα της ελπίδας. Ευχαριστώ που μας κάνετε έστω και λίγο να ξεχάσουμε!

Ταπεινά και ειλικρινά, Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ!»