Ιστορίες ευχών

Γύρισε το κλειδί και σταμάτησε ο χρόνος. Τα συναισθήματα της? Έκπληξη, χαρά, ενθουσιασμός, ευτυχία, ευγνωμοσύνη, ικανοποίηση, ανακούφιση…

Και επιτέλους έφτασε η ξεχωριστή ημέρα! Βάλαμε τα φτερά μας, πήραμε το ραβδί μας και «πετάξαμε» για να συναντήσουμε τη μικρή μας πριγκίπισσα στο νοσοκομείο.

Η ατμόσφαιρα από την πρώτη στιγμή δεν ήταν καθόλου αμήχανη. Η Κατερίνα και η Ελένη αγκαλιάστηκαν και μιλούσαν σαν δύο φίλες που συναντήθηκαν μετά από καιρό.

«Είναι αυτό που θα με κάνει περισσότερο χαρούμενο!» ομολόγησε στις καλές του νεράιδες, «Γιατί και θα μπορώ να παίζω μόνος μου τώρα που βρίσκομαι στο νοσοκομείο, και μαζί με τους φίλους μου όταν επιστρέψω στο σπίτι μου!»

Ήταν τόσο ευτυχισμένος… και μαζί με εκείνον ευτυχισμένοι αισθάνθηκαν και οι αγαπημένοι του που έβλεπαν τη χαρά του! Ευτυχισμένοι και ευλογημένοι αισθανθήκαμε και όλοι εμείς που είχαμε την τιμή να μοιραστούμε μαζί του, την πιο ξεχωριστή ημέρα ενός αληθινού πρωταγωνιστή της ζωής!

Ο νεαρός μας, είναι φανατικός gamer κι έχει τρέλα με την Apple. Ξέρει τα πάντα για την εταιρεία, ενημερώνεται συνεχώς για τις εξελίξεις και τις αναβαθμίσεις που γίνονται στο λογισμικό και γενικά τον συναρπάζει το πόσο προηγμένα τεχνολογικά είναι τα προϊόντα της. Η ευχή του, λοιπόν, δε θα μπορούσε να ήταν άλλη από το να αποκτήσει έναν υπολογιστή iMac.

«Τι σου αρέσει περισσότερο;» τη ρωτήσαμε. «Το κάστρο μου φυσικά! Δεν έχει κανείς άλλος κάτι τέτοιο! Αλλά όλα μου αρέσουν, όλα! Έχω το ομορφότερο δωμάτιο και θα ξυπνάω κάθε πρωί σαν μια πριγκίπισσα!»

Ζητωκραύγαζε και σήκωσε με καμάρι το πανό που είχε φτιάξει μαζί με τον μπαμπά του και έγραφε στα αγγλικά: «Ήρθα από τη Ρόδο, στο Camp Nou, μόνο για εσάς!»

Μια υπέροχη ημέρα χαράς και εκπλήξεων έφτασε στο τέλος της, όμως τα καλύτερα ξεκινούσαν… Η ζωή βρισκόταν μπροστά του. Έχει να δώσει πολλούς αγώνες ακόμα και θα συνεχίσει να αγωνίζεται, μέχρι να βγει νικητής. Βαγγέλη, σου ευχόμαστε καλά παιχνίδια!

«Εύχομαι να γίνω μετεωρολόγος!» είπε με αποφασιστικότητα στις νεράιδες του. «Μου αρέσει το χιόνι, θέλω να μάθω πώς γίνεται η πρόγνωση του καιρού!» Έτσι λοιπόν και έγινε!

Ο νεαρός μας, κυριολεκτικά τα έχασε! Την κοιτούσε και δεν πίστευε στα μάτια του. Η Καλομοίρα τον είχε αγκαλιάσει και του μιλούσε γλυκά. Ήταν η πιο όμορφη στιγμή του!

Δύο μελαγχολικά ματάκια μας περίμεναν στο δωμάτιο… Φωτίστηκαν μόλις μπήκαμε μέσα και κατάλαβε γιατί τον είχαμε επισκεφθεί! Η ευχή του ήταν μία και μοναδική.

Με ένα πελώριο χαμόγελο μας υποδέχτηκε η Χριστίνα, ανοίγοντας την εξώπορτα του σπιτιού της, μαζί με τον Νίκο και τον Ορέστη, τα 2 αγαπημένα της αδέλφια!

Η βαθύτερη επιθυμία της Βαρβάρας μας ήταν να αποκτήσει μια φωτογραφική μηχανή. Ήθελε με κάποιο τρόπο να καταφέρει να κλειδώσει τις αναμνήσεις της, ώστε να ανατρέχει στο χρόνο, να τις ξαναζεί και να τις μοιράζεται με τους αγαπημένους της ανθρώπους

«Σας ευχαριστώ πολύ μέσα από την καρδιά μου…», ήταν τα λόγια αυτής της μαμάς, που παλεύει μόνη της με 3 παιδιά και με την ασθένεια του Νικόλα.