💻 Είναι δυνατόν μια τέτοια φαινομενικά απλή ευχή να εξελιχθεί σε μυστική αποστολή; Κι όμως είναι! Όσο ο Παναγιώτης ζούσε τη μαγεία του ταξιδιού της ευχής σε άλλη πόλη, πίσω στο σπίτι του συνέβαινε κάτι άλλο μαγικό: μια μια νεράιδο-εισβολή!
🚪 «Να ξαναέρθετε! Θα πω στον μπαμπά μου να μας ψήσει σουβλάκια, και θα κάτσουμε όλοι μαζί να παίξουμε!», είπε ο Βασίλης στην νεράιδα και το ξωτικό, καθώς περνούσαν το κατώφλι της πόρτας και του έκαναν μια τελευταία αγκαλιά.
💻 Οι κύκλοι θεραπειών που συνεχώς τέλειωναν και άρχιζαν ξανά δεν κατάφεραν να λυγίσουν τη δυνατή της ψυχή. «Ήταν τέλεια! Γι’ αυτό, όταν θα ξαναμπώ στο νοσοκομείο, θα είμαι πιο… αλλιώς!», μας είπε την ημέρα της ευχής της.
✈️ Οι αναμνήσεις θα είναι πολλές και πλούσιες για πάντα, όπως είπε η μαμά της Σ. Ένα ταξίδι ζωής που ονειρευόταν από μικρή. Ο χρόνος κύλησε όμορφα. Οι στιγμές ήταν μαγικές, οι βόλτες ατελείωτες, οι επισκέψεις εντυπωσιακές και τα μέρη παραμυθένια. Ο αέρας της Βαρκελώνης απέπνεε μια αύρα αισιοδοξίας και ελπίδας… για το μέλλον!
✈️ Παρελάσεις με πριγκίπισσες, ήρωες με υπερδυνάμεις, αγαπημένους χαρακτήρες από ταινίες …όλα ζωντάνεψαν μπροστά στα μάτια του Γιώργου, ξυπνώντας συναισθήματα πρωτόγνωρα!
💻 Ανοίγοντας την πόρτα, ο Παναγιώτης σάστισε. Ό,τι κρατούσε στα χέρια του, βρέθηκε στο πάτωμα. Οι λέξεις είχαν κολλήσει. Μετά από πολλή ώρα, κατάφερε να πει δύο λέξεις: «Ό,τι καλύτερο». Πώς δύο τόσο απλές λέξεις θα μπορούσαν ποτέ να ειπωθούν με τόση συγκίνηση;
🎸 «Θα μπορούσα να γράφω για ώρες/ ημέρες, σχετικά με όλα τα θετικά συναισθήματα, τις εμπειρίες ζωής και όλο το αντίκτυπο που είχε η εκπλήρωση της ευχής, κυρίως στον Παναγιώτη, αλλά και σε εμάς. Όλοι μας επωφεληθήκαμε στο έπακρο και ενθουσιαστήκαμε από αυτήν την καταπληκτική εμπειρία», ήταν οι πρώτες λέξεις στο γράμμα του μπαμπά του Παναγιώτη.
👑 Χιονονιφάδες στόλιζαν το κάστρο, πυκνός καπνός και ομίχλη σκέπαζαν το μικρό ποτάμι και μελωδίες από τα αγαπημένα της πριγκιπικά τραγούδια είχαν πλημμυρίσει τον χώρο. Όταν η Ι. έφτασε στον χώρο της ευχής της, μπήκε στο δικό της παραμύθι.
🚁 Όταν κοιτάς τον κόσμο από τόσο ψηλά, κάθε δυσκολία συρρικνώνεται μαζί του. Ο Αλέξης αυτό ακριβώς ήθελε να νιώσει, κοιτάζοντας από το παράθυρο του ελικόπτερου: την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
💻 Εάν αναρωτιέστε πώς ένας υπολογιστής μπορεί να αλλάξει την ψυχολογία ενός παιδιού, η απάντηση βρίσκεται στην ευχή του Θ. που σιγά-σιγά έμαθε να επικοινωνεί και να διασκεδάζει με τους φίλους του από… απόσταση!
💻 Αφού της παρέδωσαν τον νέο υπολογιστή της, ξωτικά και νεράιδες έπρεπε να αποχωριστούν τη Γεωργία. Δεν έφυγαν, όμως, με άδεια χέρια. Τους χάρισε μια υπέροχη ζωγραφιά και μια τεράστια αγκαλιά, ανταποδίδοντάς τους τη χαρά που της έδωσαν εκείνη την ημέρα!
🏎 Ο Κριστιάν, με την ασθένεια και τις θεραπείες, είχε σταματήσει να κοιμάται στο δωμάτιό του. Κοιμόταν με τη μαμά του. Η ευχή του ήταν μία και πήγαζε από τα βάθη της ψυχής του: να μπορέσει να ξανακοιμηθεί στο δικό του δωμάτιο, μόνος του.
🧚♀️ Όταν ήρθε η στιγμή του αποχωρισμού, δάκρυα συγκίνησης και χαράς κύλησαν από το πρόσωπό της. «Νεράιδες, σας αγαπώ», τους είπε η Δέσποινα. Όμως, μόλις κατάλαβε ότι θα στολίζουν το δωμάτιό της από εδώ και πέρα, ένα πλατύ χαμόγελο αντικατέστησε τα δάκρυα.
✈️ Ανεβαίνοντας στην κορυφή του Πύργου του Άιφελ, ο Μ. κοίταξε το Παρίσι από ψηλά. Ένα όνειρο ζωής έπαιρνε μορφή. Φωτογράφισε εκείνη τη στιγμή, τη μετέτρεψε σε ανάμνηση και την κράτησε βαθιά μέσα του.
🎤 Βγαίνοντας από τα backstage, η Δώρα κρατούσε κάτι επιπλέον στα χέρια της. Ήταν το γιλέκο του Χρήστου. «Η πανοπλία του», όπως ο ίδιος το αποκαλούσε.
